در زندگی هامون، به بخشیدن های بی منت عادت کنیم
همه مون داستان بخشیدن افطاری توسط امیرالمومنین و حضرت زهرا در سه شب متوالی به مسکین و فقیر و اسیر رو شنیدیم،
در نقل مشهور آمده است:
امام حسن و حسین(علیهم السلام) به شدت مریض شدند، به گونهاى که همه اصحاب پیامبر از آنان عیادت کردند. مولا علی علیه السلام نذر میکند که اگر خداوند فرزندانش را شفا دهد، سه روز روزه بگیرد، حضرت فاطمه و حسنین نیز که نذر پدر را شنیدند، همین نذر کردند.
خداوند آنها را شفا داد، و آنان برای ادای نذرشان سه روز را روزه گرفتند. روز اول هنگام افطار مقدار نانی را که برای افطاری تهیه کرده بودند، به فقیری که در خانه را زد و تقاضای غذا کرد، دادند، روز دوم به یتیم و روز سوم به اسیر و به این ترتیب سه روز را فقط با آب روزه گرفتند که این آیات «وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْکیناً وَ یَتیماً وَ أَسیراً» نازل شد.
اما یه نکته خیلی جالب
که شاید کمتر بهش توجه کردیم اینه که وقتی اونها غذای خودشون رو بخشیدند چه گفتند و چه چیزی طلب کردند؟!
خداوند میفرماید: آنها خطاب به اون سه نفر میگن (لا نرید منکم جزاء) ما از شما جزاء نمیخوام، یعنی نمیخواد ظرف غذا دادیم شما فردا یه چیزی معادل آون رو به ما بدین و اگر ندین گله و گله گذاری کنیم!!
(و لا شکورا) ما از شما سپاسگزاری و تشکر قلبی و زبانی هم نمیخوام، منتی نداریم و پشت سرتون هم بابت عدم تشکر کردن تون چیزی نمیگیم، شما رو به نفهمی هم خطاب نمیکنیم که چیزی هم بهشون ببخشی چیزی حالیش نمیشه!!…
این خیلی بالاتر از مهربانی است …
با این جملات دارن به اونا اطمینان میدن که ما به کسی نمیگیم که سه روز افطار مون رو به فلانی ها دادیم، ما آبروی شما رو نمیبریم، ما هیچ منتی بر شما نداریم، ما از شما چیزی طلب نداریم به هیچ عنوان، ما از فردا تو کوچه و خیابان به چشم یک بدهکار بهتون نگاه نمیکنیم….
و اگر خداوند به خاطر این اخلاص باطنی و با این آیات، اونها رو ستایش نمیکرد همینقدر هم که اونها سه روز غذای خودشون رو بخشیدند متوجه نمیشدیم …
در زندگی هامون، به بخشیدن های بی منت عادت کنیم
